دوستان!
به نظرتون، چرا بعضی از دوستان، به خودشون اجازه ی کمک گرفتن از دوستشونو نمیدن؟؟؟
گزینه ی اول:
آیا این کار رو ننگ میدونن؟
گزینه ی دو:
آیا فکر می کنن، پس فردا باید ادای دین کنن به دوستشون؟
گزینه ی سه:
آیا غرورشون اجازه ی همچین کاریو نمیده بهشون؟
گزینه ی چهار:
شاید این رابطه ی دوستی، فقط از طرف مقابل برقراره و یک طرفست؟؟؟
-----------------------------
گزینه ی اول که نمیتونه باشه، چون تو رابطه ی دوستی که منشا اون تو دل آدماست، رنگ شادی همیشه وجود داره، ولی ننگ غمباری پیدا نمیشه. یعنی اصولا تو دوستی، ننگ وجود نداره...
گزینه ی دوم هم غلطه. چون دوستی، تجارتخونه ای نیست که در اون مبادله ی کالا به کالا صورت بگیره، بلکه تو دنیای دوستان، تجارت محبت و عشق برقراره و تنها دین دوستان به گردن هم، حق دوستیه...
گزینه ی سوم هم ایراد داره. مگه دو تا دوست واقعی، سطح خودشونو از دیگری بالاتر میدونن؟؟؟ مگه قرار نیست دوستی باعث تقسیم خوبیها و برتریها و شکسته شدن نقیصه های آدما بشه؟ پس غرور کجای این داستانه؟؟؟
اما گزینه ی چهارم. تنها گزینه ای که ممکنه یک نفر و از کمک خواستن از دوستش، منصرف کنه. یعنی این رابطه ی دوستی، از طرف کسی که نیاز به کمک داره، دارای اشکاله. و طرف دوم بیچاره، فکر میکنه که در یه رابطه ی دوستی دو طرفه قرار داره و مدام خودشو در معرض ذوب شدن تو این رابطه قرار میده، غافل از اینکه اون نفر دوم، به ظاهر داره دوستی میکنه و چیزی از محبت و عشق، نسبت به طرف مقابلش، تو دلش وجود نداره. و دقیقا همین عامل، باعث امتناع فرد از درخواست کمک از دوستش می شه...
شاد باشید
میم و حا...
نظرات شما عزیزان:
