چقدر درد آوره...
قرار بود که امسال، شعر دیگه ای نذارم و با شادی، به استقبال بهار بریم و...
ولی متاسفانه خبر دردناک آسمونی شدن یه پرنده، حسابی آشفتم کرد و شعر زیر رو تقدیم به روح این عزیز می کنم که تو سانحه ی پرواز، آسمونی شد...
روحش شاد...
بهار آمد، کجا رفتی؟ تو را در آسمان دیدم
تک و تنها و بی یاور، جدا از این و آن دیدم
چرا خوابیدم و در خواب، خواب آسمان دیدم؟
چرا خود را میان ورطه ی خوابی گران دیدم ؟
تو را دیدم که می رفتی، کبوتر وار و بی پروا
تو را رنگین تر از نقاشی رنگین کمان دیدم
تو را دیدم که یا زهرا و یا حیدر به لب داری
به سوی عرش می رفتیّ و با مولایمان دیدم
تو را در ابرها دیدم، شبیه قطره باران
میان چشمهای خود، تو را در کهکشان دیدم
بهار آمد، ولی عاشق، چو شمع جمع سرمستان
تو را گِردش میان هیئت پروانگان دیدم
چرا رفتی؟ چرا احمد؟ ندیدی شیر خوارت را؟
دل خود را ز هجرانت غمین و بی امان دیدم
چه پروازیست بی پایان، پرستوی رهای من
چرا مرغی غریب و خسته و بی آشیان دیدم؟
حسینی بودی و عاشق، علیّ اکبری رفتی
تو را بر سینه ی این آسمانِ بی کران دیدم...
میم و حا...
سلام
امیدوارم حالتون خوب خوب باشه و آماده ی ورود به بهار جدید زندگیتون باشین...
فکر می کنم، شعر زیر، آخرین شعری باشه که تو سال پر فراز و نشیب 89، تقدیمتون می کنم و امیدوارم تو سال جدید، شعرای با حال و هوای جدید براتون بگم...
امیدوارم قبل از شروع سال نو، همه ی بیمارا خوب بشن و همه ی گرفتارا به ساحل آرامش برسن...
پیشاپیش سال نوتون مبارک...
ما خود شبِ آتش و تبِ گرماییم
امّید به آتش چه بود؟! گر ماییم...!
آتش به دل افتاد و به سر یاد نگار
بر زلف نگار، آمده با سر، ماییم
دلبر دل ما می برد و دل بی تاب
دلداده ی دلبریّ دلبر، ماییم
با دعوتی از بهار باز آمده ایم
گر باز شو میکده، می فرماییم...
دنباله ی انگور شب است و می ناب
دنبال شراب ناب و ساغر، ماییم
پیمانه ی اول به لب یار نکوست
مدهوش یکی دو نوش آخر، ماییم
یا خاطره اش بر دل ما، یا نامش
با خاطر نام او برابر، ماییم
باز آمده موسم بهاران، اما...
ما در هوس ماه دی و سرماییم...
میم و حا و میم و دال...
سلام
شعر امروز...
آنگاه که در خاک، به لب نام تو را می گویم؛
آنگاه که در خاطره ها یاد تو را می جویم؛
در فکر نهانخانه و اشعار پریشانم...
در یاد پریشانی زنجیره ی گیسویم...
گمگشته به خانی شده ام بی سر و بی سامان
مبهوت هزاران درِ این خانه ی نُه تویم
در فکر غروب و شب و مهتاب و صداهایم
بی تاب غزلخوانی و شبگردی و هوهویم
یادی ز صبا می کنم و خاک قدمهایت
انگار هنوز از پی تو ساکن آن کویم...
فکرم همه مینای دل دلنگران تو
در محشر دل، شاعر آواره ی مینویم
در مستی خود یاد ز چشمان تو دارم، آه...
در خواب گران، خواب تو بر دیده ی بی سویم...
میم و حا...
سلام دوستان
نمیدونم چی باید بگم به خاطر بوسه ی مجددم به خاک خراسان و به درگاه نور...
شعر زیر رو که تقدیمتون می کنم، شاید تو فاصله ی 1 یا 2 متری ضریح آقا و خیره به بارگاه نور و تو شرایط خاصی گفتم و امیدوارم امام رضا علیه السلام از من بپذیره و شما هم...
در و دیوار، نور
روی دلدار، نور
در میان ظلمات...
نورالانوار، نور
حرمش، عرش خداست
که جهان پابرجاست
همه جا تاریکی
حرم یار، نور
یوسفان می آیند
عجب از این بازار
راهی بازاریم
راه بازار، نور
همه ی عالم خواب
دل ما در تب و تاب
بین چشمان خمار
چشم بیدار، نور
چشمها بارانی
غم ما می دانی؟
چشمها تار شدند
صحنه ی تار، نور
چشمها بسته شدند
سینه ها خسته شدند
زخم بر دلهامان
زخم بسیار، نور
ما همه دربدریم
شب شده، بی سحریم
وقت تنگ است ولی
وقت دیدار، نور
فارق از دل شده ایم
باز هم گِل شده ایم
نفس یار کجاست؟
آه غمخوار، نور
آرزو، دیدن دوست
پای بوسی، برِ دوست
زاری اشک خوش است
دیده ی زار، نور
ما کجا دوست کجا؟!!!
مانده در خوف و رجا؛
شعله ی شمع شدیم
تن تب دار، نور
آهوان می دانند
زائر بارانند
رازها در حرم است
سرّالاسرار، نور
روزه ها دوری یار
انتظارم سحریست
آه، کِی می آید...؟
وقت افطار، نور
ما همه نور شدیم
شکل منصور شدیم
همه بر دار شدیم
سرِ بر دار، نور...
میم و حا...
سلام
امیدوارم کم کم آماده ی ورود به بهار زیبای زندگیتون باشین
شعر جدیدم تقدیم به دلهای بهاری...
نقطه ی پایان بر این احساس بی پایان! چرا؟
سنگ بر مینای قلب بی سر و سامان! چرا؟
--
آه از دوری و مهجوری، چه می خواهید باز؟
شعله بر این سینه ی تفتیده و سوزان، چرا؟
--
ما که خود اشک روان چون چشمه ساران بوده ایم؛
این همه بر گونه هامان، هجمه ی باران، چرا؟
--
بیت های تیشه و فرهاد و شیرین آمدند...
باز بازی با دل تب دار کوهستان، چرا؟
--
ظلم بر فا نوس و جام و زلف دلبر یک طرف...
ظلم بر ساقیّ ما و باده و پیمان چرا...؟
--
حرف از دوریّ و بودن، حرف ما و ماه بود...
حرف از شبهای پر اندوه غمخواران چرا؟
--
کُشت ما را رفتن ماه و دگر تابی نبود...
حکم ها بر دوری ما از بر یاران چرا...؟!
میم و حا...
سلام
حالتون خوبه؟
این هم شعر جدیدم که تقدیمتون می کنم...
آن حرارت که ز تو بر دل ما بود، تبی بود، همین
آن سیاهی که ز زلف تو رها بود، شبی بود، همین
--
هر که آمد؛ ز هوا خواهی تو، نام و نشان داد به ما...
"عاشق" و "سوخته" و "دل نگران" هم لقبی بود، همین
--
رفتن ما به دل کوهِ جدایی همه اش کار خطا...!
رنگ کوه و غم و اندوهِ جدایی، سببی بود، همین
--
سببی بود که تو زخم به دلهای پریشان بزنی
پاسخ تو به دلِ سوختگان، بی ادبی بود، همین
--
ای رطب خورده چرا خورده ز دلدادن ما می گیری؟
یاد داری دل ما مطرب بزم طربی بود، همین؟؟؟
--
این که گفتی که نباید نگران حال و پریشان باشیم؛
همه اش قصه و افسانه و "منع رطبی" بود، همین...
--
حال در کنج نهانخانه به پایان زمان می نگریم
این هیاهو، همه اش، آه دلِ مضطربی بود، همین...
میم و حا...
سلام
شعر جدید، بعد از زیارت امام هشتم...
سینه ی شبزده خورشیدنشان شد آرام
شب شد و در حرم و گریه کنان، شد آرام
چون شقایق به بر نرگس سرمست آمد
"چشم نرگس به شقایق نگران" شد آرام
صحن بود و قدمی پشت قدمها بی تاب
آتش خرمن غمهای نهان، شد آرام
صحن بود و همه ی صحنه ی تنهاییها
نوبت حرف دل دلشدگان شد آرام
نوبت زمزمه ی قلب پریشان آمد
سرعت لرزش قلب و ضربان شد آرام
پای در صحن گهرشاد نهاد و افتاد
خیره بر خاطره های گذران شد آرام
جگرش سوخت و بر پنجره فولاد رسید
التهاب دل پر سوختگان، شد آرام
عاقبت پنجه بدان روضه ی رضوان زد و بعد...
خاک آن کوی شد و پرسه زنان شد آرام...
میم و حا...
